Review: Het Diner van Herman Koch

Het Diner, ja... om eerlijk te zijn is Nederlandse literatuur normaal niet aan me besteed. Toch trok dit boek mijn aandacht, een boek wat alleen maar over een etentje gaat, meer dan driehonderd pagina's lang. Zo werd het me beschreven.

Flaptekst: Twee echtparen gaan een avond uit eten in een restaurant. Ze praten over alledaagse dingen, dingen waar mensen tijdens etentjes over praten: werk, de laatste films, de oorlog in Irak, vakantieplannen, et cetera. Maar ondertussen vermijden ze waar ze het eigenlijk over moeten hebben: hun kinderen. De twee vijftienjarige zoons van beide echtparen, Michel en Rick, hebben samen iets uitgehaald wat hun toekomst kan verwoesten. Tot dusver zijn alleen vage beelden van de twee in Opsporing verzocht vertoond en zit het onderzoek naar hun identiteit vast. Maar hoe lang nog? Twee mannen, twee vrouwen, twee zoons ¬– wie durft een beslissing te nemen over de toekomst van zijn eigen kind? Wat het nog ingewikkelder maakt is dat de vader van een van de jongens de beoogde nieuwe minister-president van Nederland is. 

Een interessant boek is het zeker. Ik had echt geen idee wat ik moest verwachten, kon verwachten überhaupt. Ik was bang dat het boek te saai zou zijn, te langdradig, teveel zou uitweiden over de gebeurtenissen. 
Niets bleek minder waar te zijn. Wanneer je ervan houdt om de gedachten van personages te weten, is dit zeker wel een boek voor je. Het boek heeft de juiste spanning, de juiste flashbacks naar gebeurtenissen en precies genoeg informatie over alles. Niet teveel informatie, maar ook zeker niet te weinig. Je kan het je helemaal voorstellen, maar toch blijft er ook nog genoeg over voor je verbeelding. 
Toch kan je je niet goed inleven in de hoofdpersoon, door zijn soms gewelddadige gedachten. Vaak schrok ik er toch van, je verwacht het niet, maar ik denk ook dat dat een factor is wat het boek zo interessant maakt. 

Vaak richt de hoofdpersoon zich ook tegen de lezers.
“We gingen eten in het restaurant. Ik ga niet zeggen welk restaurant, want dan zit het er de volgende keer waarschijnlijk vol met mensen die komen kijken of wij er ook weer zitten.”

Conclusie: Ik vond het een erg mooi en interessant boek, een fijne schrijfstijl waar je vlot doorheen leest en geef het dan ook een 8,3.